باب دل : مجموعه اشعار مهدوی

وقت است که از چهره ی خود پرده گشایی

تا با تو بگویم غم شب های جدایی

اسپندم و در تاب و تب از آتش هجران

چون عودم و از سوختنم نیست رهایی

من در قفس بال و پر خویش اسیرم

ای کاش تو یکبار به بالین من آیی

در بنده نوازی و بزرگی تو شک نیست

من خوب نیاموختم آداب گدایی

عمری ست که ما منتظر آمدنت، نه

تو منتظر لحظه ی برگشتن مایی

می‌خواستم از ماتم دل با تو بگویم

از یاد رود ماتم و دل چون تو بیایی

امشب شده‌ ای زائر آن تربت پنهان؟

یا زائر دلسوخته ی کرب و ‌بلایی

ای پرسشِ بی پاسخِ هر جمعه ی عشّاق

آقا تو کجایی؟ تو کجایی؟ تو کجایی؟

یوسف رحیمی

بی تو چگونه می شود از آسمان نوشت؟

از انعکاس ساده ی رنگین کمان نوشت؟

این یک حقیقت است که بی تو، بهار من!

باید چهار فصل زمان را خزان نوشت.

دنبال ردّ پای تو گشتم ، نیافتم

گویی خدا نشان تو را بی نشان نوشت

می خواستم تو را بنویسم ولی نشد

با من بگو چگونه تو را می توان نوشت

جنگل همیشه نام تو را سبز خواند و بس

دریا تو را برای خودش بی کران نوشت

دیدم تمام ثانیه ها با تو می وزد

باید تو را همیشه امام زمان نوشت

مهتاب آزادی

بیا ببین گل من این که روزگار نشد

که فصل ها پی هم رفت و دل بهار نشد

تو روز جمعه می آیی نشانه اش این که

دم غروب دلی کو که بی قرار نشد

تمام درد تو ماییم ما که بی دردیم

کسی شبیه تو با درد سازگار نشد

هزار سال به کشتی چو نوح منتظری

هزار سال گذشت و کسی سوار نشد

برو به خانه ی یعقوب ها و مژده بده

که یوسفی به دل چاه ماندگار نشد

کنار پنجره خیره به جاده ها ای دل!

نگو که منتظری این که انتظار نشد

تو برف های درختان باغ را بتکان

ببین دوباره دلت را اگر بهار نشد؟!

زهرا سپه کار

آنقدر حاضری که کسی از تو دور نیست

هرچند دیده ، قابل درک حضور نیست

بر پلک های خسته ی من پا نمی نهی‌

چون پلکان خیس، مجال عبور نیست

شد تکه تکه، آینه ی جانم از گناه

اما کدام آینه مشتاق نور نیست؟

ای ترجمان صبر خداوند بر زمین!

باز آ که جان مردم دنیا صبور نیست

رو کن تو ای عزیز به ما نیز، چون ثواب

گاهی به جز زیارت اهل قبور نیست

آمیخت حق به باطل و باطل به حق، بیا

ای منتقم! که چاره به غیر از ظهور نیست

افشین علاء

چه برف ست این که می بارد ؟ که فروردین نخواهد بود

زمین را فرش با گل های سرخ آذین نخواهد بود

زمین آری زمین ، آیینه پیشانی پُرچین  ـ

که حاشا آسمان با دیدنش غمگین نخواهد بود!

زمستان است و باغ ، این باغ بی برگی ، که تابوتش

تهی از اسکلت های بلورآجین نخواهد بود

غبارآلوده مهر و ماه سقف آسمان کوتاه

تمام قصه ؛ آه ؛ این است و غیر از این نخواهد بود

چه برف است این که می بارد ؟چه سوز است این که می تازد؟

بگو تا بیش از این سرکش ؛ بگو سنگین نخواهد بود

بگو آنک مسیحای جوانمردی که می آید

یکی ترسای پیر پیرهن چرکین نخواهد بود

بگو با ناامیدان باطل السحر است و میگویند

خدای قوم او گوساله ای زرین نخواهد بود

تراز شانه هایش کفه های ثابت عدلند

در این میزان یکی بالا یکی پایین نخواهد بود

بگو آدینه ، آن آدینه موعود ، می آید

که تنها پاسخ اشک و دعا " آمین " نخواهد بود

هنوز این برف میبارد ، هنوز این برف میبارد

هنوز این برف را آیین جز این آیین نخواهد بود.

نشان از ردپایی هیچ بر این برف پیدا نیست؟

سواری آه شاید آنسوی پرچین نخواهد بود

سواری سبز ، پیک نوبهاری سبز . اما حیف

فقط با حرف ، آری حرف ، اسبش زین نخواهد بود.

علیرضا رجب علی ‌زاده ی کاشانی

وعده ها هرچند هی امروز و فردا می شوند

عاقبت دروازه های عاشقی وا می شوند

بغض خورشید از گلوی شرق بیرون می زند

این همه شب های واپس مانده فردا می شوند

آسمان گم می شود پشت پرستوهای شاد

دسته های دوستی از دور پیدا می شوند

یک نفر با سرمه دانی از تجلی می رسد

دختران کوچه ی اشراق زیبا می شوند

زیر طیف تابشش آیینه ها صف می کشند

روی سطح خنده اش گل ها شکوفا می شوند

روی دستش مهربانی ها جوانی می کنند

پیش پایش بی نیازی ها تمنا می شوند

تا کجا پهلو بگیرد زورق زیبایی اش

چشم های ما شبی صد بار دریا می شوند

حسن دلبری

شهر , آذین شده و منتظر یار شده

لحظه ی عاشقیِ آمدن” انگار شده

آسمان چشم شد و روی زمین دوخته شد

ماه , همسایه ی دیوار به دیوار شده

نکند یار بیاید … وَ نبینی او را …”

دلم از مردمک چشم , طلبکار شده

پر ستاره شده امشب همه جای عالم

آسمان روی زمین , چادر گلدار شده

عرش , تا صبح فقط دور زمین می گردد

سامرا کعبه شده , نقطه ی پرگار شده

یک نفر آمده که بود جهان منتظرش

صاحبی آمده که بوده زمان” منتظرش

دردمندان همه هُشیار , دوا آمده است

غصه تعطیل , که معنای شفا آمده است

هر چه خواهید , بخواهید از این خانه فقط

بینواها بِشتابید , نوا آمده است

عالَم پیر , دگر باره جوان خواهد شد”

چونکه مُشکِ نفس باد صبا آمده است

آی دارا ” نکنی فخر , به دارایی خود

آنکه عزت بدهد بر فقرا آمده است

آی مظلوم ! , بپا خیز , علیه ظالم

چه نشستی که معین الضعفا ” آمده است

ندبه خوانان ظهور و همه محو اوییم

حرف های دلمان را به خودش می گوییم :

سرمان را به تو دادیم که سامان بدهی

دردها را به تو گفتیم , که درمان بدهی

برکت نیست دگر در برهوتِ بی تو

خشک شد کوزه ی ما کاش که باران بدهی

ای که دست تو پر از رزق خدایی باشد …

نان فراوان بُود … ای کاش که دندان بدهی

سرد و بی روح تر از ما که نداری آقا …

مثل مُردار … فقط کاش به ما جان بدهی

جانمان بر کف دست است , فقط لب تر کن

گوشمان را به تو دادیم که فرمان بدهی

ما دعای فرجت را همه دم می خوانیم

ما همه منتظر آمدنت می مانیم

رضا قاسمی

فقيرم و تو عطايی تو کوثری و بقايی

تو‌ مرهمی و شفايی دعا کنم که بيايی

ميانِ جنگل و بستان چو مرغکان غزلخوان

بخوانمت به ندايی دعا کنم که بيايی

تو شمس و ما همه ماهَت ميان زلفِ سياهت

تو کهکشانِ سخايی دعا کنم که بيايی

منم غلام و کنيزی  اسيرِ ديده ی هيزی

تو همنشينِ صبايی دعا کنم که بيايی

تو غرقِ باده و مستی به اوجِ قلّه نشستی

من آن عبيدِ ريايی دعا کنم که بيايی

دلم به عِشوه ربودی به فکرِ کشف و شهودی

بشير خوف و رجايی دعا کنم که بيايی

شدم ز هجر تو گريان به کنج ميکده پنهان

تو ميرِ عقده گشايی دعا کنم که بيايی

مهران ساغری

امشب به زمین ستاره ای تابان است

از برکت او کل جهان خندان است

نور دل و هم دیده ی زهرا باشد

تفسیر تمام و کامل قرآن است

در چهره ی او جلوه ای از نور خدا

خورشید و چراغ خانه ی ایمان است

داروی شفا بخش تمام عالم

بر درد همه خلق خدا درمان است

هر چند که او نوگل نرگس باشد

او لاله و نسرین و گل مرجان است

محبوب تمام عرش و فرش و هستی

آیینه ای از فضایل یزدان است

این ماه درخشنده ی عالم آرا

صد حیف که از چشم همه پنهان است

وحید زحمتکش شهری

هرگز مگر بسوی تو رغبت نداشتم

جز با تو با کسی سر صحبت نداشتم

تو در دلم نشسته ای و شاهدی که من

یک لحظه از حضور تو غیبت نداشتم

تنها برای یاری تو زنده مانده ام

این شد که آرزوی شهادت نداشتم

دین چیست غیر حُبّ تو و بُغض غیر تو

در دل اگرچه جز تو محبت نداشتم

شک دار بود روزه عشقم ولی اگر

نسبت به دشمن تو عداوت نداشتم

فرشته حالی

فقط یک بار اگر پاسخ دهی عرض سلامم را

تمام عمر شیرین می کند این شهد، کامم را

هزاران بار سمتم گام برمی داری آقا جان

اگر سمت تو بردارم فقط یکبار گامم را

کنارم بودی اما بودنت را حس نمی کردم

کنارت بودم و نشناختم اما امامم را

اگر اینجا نشستم حتم دارم بُرده ای هر شب

میان نام های در قنوت خویش نامم را

ز تو هربار چیزی خواستم فورا عطا کردی

بدون آنکه بگذاری بگویم من کلامم را

من آن هستم که هر چه دارم از لطف شما دارم

تمام هستی ام را عزتم را احترامم را

پرم از درد، درد دوری از کرب و بلا ای کاش

مرا راهی کنی تا که ببخشی التیامم را

خدا داند که دیگر از خدا چیزی نمی خواهم

اگر پاسخ دهی یک مرتبه عرض سلامم را

محمد بیابانی

از زلف پریشان تو دارم گله چندان

از زلف پریشان تو از زلف پریشان

زلفت گره انداخته در کار دلم سخت

ای دوست مرا از سر خود وا مکن آسان

پنهان نکند راز مرا پرده ی اشکم

عمری ست که دل باخته‌ام ، از تو چه پنهان

از عشق تو در آتشم ، از آتش عشقت

حیرانم و حیرانم و حیرانم و حیران

یک شهر شود در پی ات آواره ی صحرا

کافیست که من سر بگذارم به بیابان

هر لاله گرفته ست قنوت آمدنت را

این خاک ندیده ست به خود بعد تو باران

باز آی که در مقدم تو جان بفشانم

من زنده از آنم که به عشق تو دهم جان

یوسف رحیمی

روزگاران همه را در شب یلدا ماندیم

در تب حسرت و در تاب تمنّا ماندیم

تا شنیدیم تویی منجی و خواهی آمد

به مناجات نشستیم و به نجوا ماندیم

بر سر جادّه ، سجّاده‌ی صبر افکندیم

چشم بر کعبه ‌ی موعود به صحرا ماندیم

با دعا بر تو همه روزه نمازی داریم

روی بر قبله ی رویت به مصلّا ماندیم

" رفت حاجی به طواف حرم و باز آمد

ما به قربان تو رفتیم و همان جا ماندیم "

تو همانی که همه نور و حضوری و ظهور

ما همانیم که در غیبت کبری ماندیم

عجب این نیست شکیبایی‌ مان را ببرد

عجب این است به هجر تو شکیبا ماندیم

در فراق تو دریغا ! که غزل کم گفتیم

وَ اگر هم که سرودیم ، در آن وا ماندیم

واژه‌ ها در صف توصیف شما مانده و ما

آه ! از قافله‌ ی قافیه ‌ها جا ماندیم

جواد هاشمی

گمگشته ی دیارِ دلِ دلربای او

مُردیم و باز ، در تپشیم از دعای او

در انتظار عشق، که مومن نگشته ایم!

کافر مکن مرا به خدایم ، خدای او

در ازدحام فکر و خیال همیشگی

مانده میان خاطره هایم هوای او

ما سایه های در تب و تابِ تجلیّش

روزه لبان منتظر ربنای او

گفت آرزوی فصل جوانی که عیب نیست

گفتم که کاش هدیه کنم جان فدای او

عمره ، طواف ، حجّ و وقوفم قبول نیست

تا اینکه سعیِ مروه بگیرد صفای او

سید علی مرتضوی

ای خوب ! بین بدتر و بد مانده ایم ما

ما را ببین که بی تو چه درمانده ایم ما

یا ایها العزیز ! وفا کن به کیل ما

ما امت تو ایم نظر کن به خیل ما

پیوسته ایم بر سر عهدی که بسته ایم

بر کهکشان شیری راهت نشسته ایم

دست تو می رسد که جهان را بغل کنی

به وعده تمام رسولان عمل کنی

فرشته حالی

چه رونق دارد این ایام کارو بار بعضی ها

بیایی میشود راکد یقین ، بازار بعضی ها

بگویم یا نگویم چیزهایی را که میدانم

شما حتما خبر دارید از آمار بعضی ها

برای یار گیری مدعی ها قد علم کردند

گروهی با گروهی جمع ، بعضی یار بعضی ها

شبیه سامری بسیار گرداگرد این مردم

شبیه قوم موسائیم در افکار بعضی ها

نوشتم انتظارت میکشد این جمع را آخر

چه راحت خط زده این مشق را خودکار بعضی ها

شما در کوچه های شعر ها تنها ترین مردی

شما که گم شدی چندیست در اشعار بعضی ها

سید حسن رستگار

ساغر به دست آمده ام ساقیا مدد

مخمور و مست آمده ام ساقیا مدد

باده پرست آمد‌ه ام ساقیا مدد

با هرچه هست آمده ام ساقیا مدد

دیده گشوده زاده‌ی کوثر ز عسکری

عالم برای دیدن او گشته مشتری

تا غنچه‌ی شکوفه ی نرجس شکفته شد

در عرش کبریا سخنی ناب گفته شد

از انبیا بگوش سلامی شنفته شد

دُر وگوهر ز لعل لب یار سفته شده

از بیت عسکری گل نرگس در آمده

گویا دوباره ز آمنه پیغمبر آمده

احمد شمائل است جمال خدائیش

یوسف غلام حلقه بگوش و فدائیش

حاتم ز راه آمده بهر گدائیش

ای من فدای هیبت کرببلایش

حی علی القیام به پا تا اذان شده ست

در سامرا شکوه محمد عیان شده ست

ای وارث تمام رسولان خوش آمدی

ای حامل قیام رسولان خوش آمدی

بر قامتت سلام رسولان خوش آمدی

شد منطقت مرام رسولان خوش آمدی

گفتی که الگوی تو فقط مادرت شده

دست خدای فاطمه هم یاورت شده

ای مصلح بشر تو امام امامها

ای وارث حسین و تمام امامها

بر تو نهاده فاطمه نام امامها

سرداب سامرای تو بام امامها

ای مصلح بشر دو جهان پای بست توست

امید انبیا و امامان بدست توست

مرتضی محمودپور

فرخنده باشد آن دم گل از چمن در آید

در قاب چشم یاران سیمای دلبر آید

روشن بود جهانی زان نور جاودانی

از جلوه ی جمالش عالم به م آید

آن بختِ با سعادت آن فیضِ نور و رحمت

آن میوه ی نبوّت از باغ کوثر آید

در صبح روشنایی زیبا پسر چو ماهی

دامان پاک نرگس آغوش عسکر آید

از قبلگاه عالم خورشید مطلع الفجر

آن هادیِ خلایق منجی و رهبر آید

با نور عشق و ایمان روشن کند جهانی

از کعبه نیز بوی یاسِ معطّر آید

او پرچم عدالت بر دوش خود گرفته

تا پُر شود جهان از الله و اکبر آید

بر عاشقان مبارک آن عیدِ با سعادت

مهدی آل احمد نور پیمبر آید!

هستی محرابی

پلکی بزن مولا !  که ایمان جان بگیرد

تا در زمین ، بارانی از قرآن بگیرد

ای مهر عالمتاب خوبی ! جلوه گر شو

تا عشق در روی زمین سامان بگیرد

پلکی بزن تا دشت ها گندم برقصند

بوی طراوت بشکفد ، باران بگیرد

پلکی بزن تا غنچه ها شبنم بخندند

باغ از بهار خنده ی گل ، جان بگیرد

پلکی بزن تا ریشه های شب بخشکد

تا صبح صادق ، عمر جاویدان بگیرد

ایمان به فصل سرد ؟ هرگز ، تا تو هستی

هرگز مبادا فصل  یخبندان  بگیرد

از دیو و دد ، مولا ! ملولم ، جلوه گر شو

تا  زندگی بوی خوش انسان بگیرد

مولا !  بهار خنده ات را منتشر کن

تا  فصل سرما  در زمین  پایان  بگیرد

رضا اسماعیلی

نوروز بمانید که ایّام شمایید

آغاز شمایید و سرانجام شمایید

آن صبح نخستین بهاری که به شادی

می آورد از چلچله پیغام، شمایید

آن دشت طراوت زده آن جنگل هشیار

آن گنبد گردننده ی آرام شمایید

خورشید گر از بام فلک عشق فشاند،

خورشید شما ، عشق شما ، بام شمایید

نوروز کهنسال کجا غیر شما بود ؟

اسطوره ی جمشید و جم و جام شمایید

عشق از نفس گرم شما تازه کند جان

افسانه ی بهرام و گل اندام شمایید

هم آینه ی مهر و هم آتشکده ی عشق،

هم صاعقه ی خشم ِ بهنگام شمایید

امروز اگر می چمد ابلیس، غمی نیست

در فنّ کمین حوصله ی دام شمایید

گیرم که سحر رفته و شب دور و دراز است ،

در کوچه ی خاموش زمان، گام شمایید

ایّام به دیدار شمایند مبارک

نوروز بمانید که ایّام شمایید

پیرایه یغمایی

دارد بهار میرسد اما بدون تو

دارد بهار میشود آقا بدون تو

بار دگر بهار و هیاهوی تازگی

بار دگر شکفتن گل ها بدون تو

سال گذشته لحظه ی تحویل سال نو

گفتم چه سود شادی دنیا بدون تو

می بارم از فراق تو اما گذشته است

یک سال از آن قضیه و حالا بدون تو-

عمرم تباه میشود این گوشه از غمت

بر این حیات غم زده مرگا بدون تو

باید دمی به حال دل من نظر کنی

حالی نمانده سینه ی من را بدون تو

حالم خراب میشود اینجا بدون عشق

حالم خراب میشود اینجا بدون تو

حسین رضاییان

هنوز می چکد از چشم ها بهانه ی تو

بیا که سر بگذارد جهان به شانه ی تو

برای گریه ی این ابرهای سرگردان

کجاست بهتر از آغوش بی کرانه ی تو؟.

سحر سحر همه جا بادها سراسیمه

نفس نفس همه در جستجوی خانه ی تو.

و بین باغ خزان خیز چار فصل هنوز

به انتظار تو قد می کشد جوانه ی تو

به صبح جمعه قسم ! عصر، عصر دلتنگی ست

بخواه تا بشوم لایق زمانه ی تو

فاطمه عارف نژاد